ازپیشگفتار کتاب «واژه را باید شست!» -
چاپ اول: بهار 2001 میلادی

اگر قرار بود روشنفكران با كوله باری از شناخت از صحنه‌ی مبارزات مردم برای دست‌ یافتن به مردم‌ سالاری، حقوق شهروندی، مدنیت، رفاه و… غیبت كنند، اولین كسانی كه باید خانه‌نشین می‌شدند، گالیله‌ها، ولترها، ژان‌ ژاك روسوها، منتسكیوها، برتولت برشت‌ها و … سیل روشنفكرانی هستند كه با حضورشان در تمامی صحنه‌ها زمینه‌سازِ رشد، ترقی و دگرگونی جهان از كهنه به نو شده‌اند. اگر فروغ‌های عصر روشنگری در صحنه‌ی عمل مشخص اجتماعی حضور نمی‌یافتند، جهان غرب نمی‌توانست این گونه از قرون وسطا فاصله گرفته، به شاهراه تمدن پای بگذارد. اروپائیان برای تصرف كاروان تمدن، نخست به شناخت نیاز داشتند. این شناخت هم از همان دوران وحشتناك قرون وسطا و انكیزیسیون، از كوپرنیك، كپلر، جوردانو برونو، گالیله و دیگر روشنگران راه آزادی و آگاهی آغاز شده است.

ما نیز برای رسیدن به عصر روشنگری به فروغ‌های بسیاری نیاز داریم. متاسفانه فروغ‌های ما یا خیلی‌هاشان در زنجیر ترورهای دولتی جان باختند، یا در تنهایی فرو مردند، یا در غربتِ غریب ِ غرب دق كردند؛ اما آگاهانه با نوشتن و شناساندن، به مسئولیتی كه برای خود می‌شناخته‌اند، وفادار ماندند. پیام ایشان، بخصوص آنانی كه این روزها را هم تجربه می‌كنند، یاری رساندن به شهروندانی است كه در زنجیرِ سانسور و بی‌خبری ناشی از «دین در برابر عقل» تحلیل می‌رود. هم‌ اینان هستند كه ما را نیز به شناخت بیشتر و یاری رساندن جدی‌تر به ملتمان فرا می‌خوانند. شناخت، زمینه‌ی حضور بیشتر و عملی‌تر در تمام صحنه‌های مبارزات مدنی و مردمی است. كم نیستند كسانی كه در «برج عاج» خودخواهی‌هاشان، شناخت را بهانه‌ی بی‌عملی‌شان قرار داده‌اند. از این دسته نباشیم!